Questa
xe la stòria, de na famèja venessiàna
che
sfratada da Venèssia, la xe 'ndada via lontàna
i
viveva anca col nono, un vècio pescaór
che
tanto ne la so vita ga lavorà co onór.
I
vìveva su na casa, che bùtava su de un Rio
ma
un zórno maledéto, i ga tocà dìrghe adìo
Soto
i so balconi, pasàva tante imbarcasìon
chi
a motor, chi a remi, na vera procesìon
el
ciacolàr dei gondolìeri, ghe fazèva compagnìa
tuto
questo par el so cuòr, géra pura melodia...
De
matìna bonóra, sto nòno co la so fiàcheta
'ndava
ad alsàr le tende intonàndo na òpereta
co
el vèrxiva le finestre, el sól tèpido de la matìna
scaldàva
co i so ràgi, fin drénto la cuxìna
e
mentre el cafè, veniva sùzo piàn piànin
el
bòngiorno ghe dava a tuti, sto nòno matutìn
I
fàzeva la spéxeta da l'amìgo frutariòl
un
salto in panificio par finìr dal latariòl ...
I
nevódi zogàva lìberi, córendo par la cale
de
istà i stava a l'ómbra, a scoltàrse le cicàle.
Quanta
alegrìa, regnàva drénto sta caxèta
ma
un zórno xe rivàda, na lètera incònsueta...
Un
avìso de sfràto, cusì de pùnto in bianco
un
cólpo al cuòr, par un òmo ansiàn e stanco...
E
co la létera in man, che strénzeva da la ràbia
la
lèzeva piànzendo, sentìndose in gàbia ... "
Indóve
i ne manda... cara famèjeta mia
no
vojo morìr in tèra-férma, de malinconìa
so
nato in laguna, go raìxi venessiàne
gavàremo
na masarìa, éntro póche setimàne...
Perchè
mi me domando, no i ne làsa vìver qua
par
mi che so vècio, xe na gran crudéltà,,,
Chi
no ghe xe nato qua, no podarà mai capìr
che
se i te cava da Venèssia, xe come 'ndar a morìr"
La
famèja lo vardàva, chel' bàteva i pugni in tòla
sercàndo
de consolàrlo, el xènero co la fiòla...
E
dal quél trìste zórno, sta famèja i ga sasinà
traslocàndo
par la tèra-férma, bùtai de qua e de là...
Quél
pòvaro nòneto, andà in depresiòn
lontàn
da Venèssia, el géra come in prexón
ma
no el ga mai molà, el ga sempre combàtuo
par
ritornàr a Venèssia, e riavèrla nel cuòr suo
e
co el ghe xe riusìo, in laguna el xe tornà
ma
dopo pochi ani, i òci el ga serà...
ma
co la sodisfasión in paxe de ripoxàr
nel
grèmbo de la so tèra, sòrta dal mar.
Sta
stòriela triste, se ripete da tanti ani,
perche'
questo xe el destìn, dei pòvari venèssiani!
Cristina
Marson
Nessun commento:
Posta un commento