El palàso

Me piàxaria abitàr... in un palàso venessiàn
par sentìr la so stòria, che me travèrsa l'ànema
le so frède colòne, pòder sfioràr co le man
e scoltàr quel le dixe, mentre el cuòr me trèma


scale de marmo, balconi, e ornamenti sfarsòsi
sale ampie, statue, spèci indórai sui muri...
pènso a quanti visi, se ga vardà vanitosi...
e quante vite xe pasàe, tra chi lòghi scuri


da na antica trifòra, me piasarìa afàciarme ,
amiràr el Cànal Grande, par impenìrme el cuòr 
e ritornàr indrìo nel tèmpo, sensa mai fermàrme
lasàndo che la fantaxìa, lo ripèrcora co amór


salóni in fèsta, bali in costumi venessiàni ,
cavalièri co le baute, dame co la màscherina
le xe invitae a balàr, tra fritòle e galàni
ste elegànti signòre, basàndoghe la manìna


quanti amóri xe nati, dentro chi palàsi antichi
se i muri podése parlàr, e racontàrne tuto
de scondariòle e tradimènti, tràgedie e anca delìti
podèmo solo imaginarsio, nel silensìo più asòluto


dèso sèro qua, co sta pìcola poexìola, 
dove me védevo, in un palàso imàginario
là, in Canàl Grande, con un gròpo a la góla
par èser entràda un atìmo, in sto fantastico scenàrio...