Cara la me bàrcheta, amór de la laguna
avérte xe par mi, na gran bèla fortuna
nìnolada de zórno, tra le ónde del canàl
iluminàda de séra, sóto la luxe del fanàl
na fórcola e un rèmo e zo a intrufolàrse
andèmo par canàli sénsa mai stancàrse
amiràr Venèssia me fa star a bóca vèrta
la védo sémpre sì, ma na ròba xe sèrta
no me stancarò mai de amàr sta cità
ògni volta che la vàrdo xe come na novità
e so cèrto che Venèssia xe là che me scòlta
e ve dìgo che de éla, me inàmoro ogni volta ...
Cristina Marson
Nessun commento:
Posta un commento